Ağrı’daki basın mensupları da bu geri kalmışlığın bir parçası. Ağrı’nın sorun ve sıkıntılarına dikkat çekeceklerine, sadece resmi açıklamalar doğrultusunda haber yapıyorlar.

Türkiye’nin en geri kalmış vilayetinin Ağrı olduğu artık her kes tarafından biliniyor. Başka bir anlatımla vilayetimiz Ağrı, ekonomik ve sosyal yönden 81 il içinde sondan birincidir.

Dolayısıyla bireysel olarak da Ağrı’lılar emsallerine göre geri kalmışlardır. Bunu böyle kabul etmemiz gerekir.

Aslında ekonomik göstergelere bakmadan’da Ağrı’nın geri kalmışlığını görmek ve anlamak her zaman mümkündür. İnsan Ağrı dışına çıktığında bu durumu hemen fark ediyor. Yol güzergahındaki Erzurum, Erzincan, Sivas, Yozgat gibi illerde var olan birçok şeyin Ağrı’da olmadığı hemen anlaşılıyor.

Çünkü, Ağrı gerçekten zor durumda.

Bu güne kadar Ağrı’da başlamış hiç bir yatırım ya da hizmet zamanında bitirilmemiştir. Bölge için çok yararlı olacak olan Sınır Ticareti faaliyeti yasaklandı. Benzeri yanlışlıklar o kadar çok ki.

Ağrı fakirleştikçe doğal olarak Ağrı’lılar da etkisizleşiyor ve saygınlıkları kalmıyor. Dolayısıyla Ağrı’nın karar otoriteleri de başarılı olamıyorlar. Bunun örneklerini görüyoruz.

Bölgedeki belediye başkanları da, rutin hizmetler dışında her hangi bir faaliyet göstermedikleri için onların da devlet ya da hükümet nezdinde kayda değer itibarları yoktur.

Ağrı bölgesindeki siyasi partilerin il ve ilçe başkanları da Ağrı’ya paralel bir görüntü sergiledikleri için onların da unvanları dışında bir etkinlikleri yoktur. Başkanlar sembolik, partiler tabela partisi. Çünkü hiçbir il ya da ilçe başkanı her hangi bir proje üretmemiş, Ağrı’nın kalkınması için bir görüş ve öneri ortaya koymamıştır.

Yerel meclis olarak takdim edilen İl Genel Meclisi daha çok formalite işlemler ile uğraşıyor. İl Genel Meclisi üyeleri Ağrı’nın kalkınmasına yönelik projelerle kafa yoracaklarına daha çok bireysel konulara mesai harcıyorlar.

Belediye meclisleri ise, başkanın çağrısı üzerine toplanan daha çok başkanların talepleri doğrultusunda karar veriyorlar. Ağrı bölgesindeki belediye meclisleri kent konseylerinden gelen önerileri bile, başkan önermedikçe nazara almıyorlar.

Ağrı’daki il müdürleri de Ağrı’ya çok çabuk adapte oluyorlar. Bakanlıkların il temsilcileri sadece bürokratik işlerle ilgilenmekte, görev alanları ile alakalı olarak her hangi bir proje üzerinde çalıştıkları söylenemez.

Birçok vilayetin bağlı olduğu Gümrük Baş (bölge) Müdürlüğü de tam Ağrı’ya yakışıyor. Gümrük engellemeleri dışında Gümrük Başmüdürlüğünün de bir açılımına tanık olamadık.

Ağrı’daki basın mensupları da bu geri kalmışlığın bir parçası. Ağrı’nın sorun ve sıkıntılarına dikkat çekeceklerine, sadece resmi açıklamalar doğrultusunda haber yapıyorlar.

Ağrı’daki mesleki kuruluşlar ise sadece yasa gereği varlıklarını sürdürüyorlar. Odaların temsilcileri bürokrattan daha çok bürokrattırlar. Bölgenin ekonomik faaliyetlerinin yükseltilmesi için fazla bir dertleri yoktur.

Yine Ağrı’daki dernek ve vakıf gibi sivil toplum kuruluşlarının da amaçları doğrultusunda Hizmet yaptıkları söylenemez.

Ağrı’nın geri kalmışlığında her kesimin payı vardır. Unutulmaması gerekir ki Ağrı’nın ekonomik ve sosyal kapasitesi, yöneticilerin itibar ve saygınlığı için de gereklidir.