Bu sene de bizim için bir felaket senesi oldu, desem yeridir. Sevgili kardeşim Asım Çelik’in dördüncü ölüm yıl dönümünü onu hasretle anarken, daha onun acısı dinmeden, peş-peşe felaketler yaşamaya başladık.

               Eskişehir’de 30-35 yıla aşkındır oturan ortanca ablam Sabiha Karakaş, amansız bir hastalığa yakalandı. Sabiha ablam o illet hastalıkla mücadele edip, gözümüzün önünde erirken, bizlerde onunla acı çekip kıvranıyorduk, ama onun acılarına ne ortak olabiliyorduk, nede derman olup, iyileşmesi için hiç bir şey yapamıyorduk.

          Sabiha ablam eridikçe eriyordu, koca gövdesi bir avuca sığacak hale gelmişti. Biz kardeşleri, çocukları, yeğenleri, akrabaları hep yanında olduk, dedim ya, yayındaydık ama ne var ki, onun çektiği acılarına ortak olamıyordu. Doktorlar bir kaç günlük ömür biçmiştiler.

Kendisine, ama yinede Allahtan umut kesilmez, deyip bizi avutuyordular Doktorlar. Sabiha ablamda gidişatının farkındaydı, çektiği acıları bizlere belirtmeden, kıvranıp duruyordu. Doğubayazıt’tan gelen büyük ağabeyimiz Mehmet Çelik’te bacısının acılarına ortak olmak için gelmişti, gelmişti gelmesine ama!..

                  KEKI MEMED KETE NEXAŞXANI, XEBER BIDIN ÇETİN’EMEYİ WAN’I…

          Biz Sabiha ablam ile uğraşırken, bir acı haberde büyük ağabeyimiz Mehmet Çelik’ten geldi.

Sabiha ablamın yanından ayrılır ve kendisinin iyi olmadığını yanındakilere söyler, apar-topar hastaneye kaldırıyorlar, kalp krizi teşhisi ile yoğun bakıma alınıyor, toplandık, hastaneye akın ettik, ameliyata aldılar, “bekleyin” dediler. Mehmet abim yoğun bakımdayken, Sabiha ablamı yitirdik. Dayanılmaz acılar içerisinde kıvrandık, acımız kabardıkça kabardı, bu duyguyu yaşayan bilir, Allah hiç kimseye böyle bir felaket göstermesin.

        Sabiha ablamı ebedi istirahatkahına uğurladıktan sonra, bir yandan hastaneye gidip geldik, bir yandan da taziye evinde gelen dostların taziye dileklerini kabul ettik, giden canamı yansak, yoğun bakımda olan canamı yanalım?, kaldırılması bir ağır yükün altına girmiş cebelleşiyorduk, Rahime ablam, Mevlüt Abim, Ömer abim, Nezir  kardeşim bu yükün altında kalkmak için bir birimize destek verip, onca acılara tutunmaya çalışıyorduk.

               TABİ Kİ!, TABİ Kİ!......

               Evet tabi ki, bu zor günümüzde, bizlere destek veren, acımızı paylaşan, gerek bizzat yanımızda bulunan, gerek sosyal medyada, gerek telefonlan arayıp, bizleri yalınız bırakmayan, her zaman destek olan, tüm dost,akraba, arkadaş ve tüm yoldaşlara sonsuz teşekkürlerimizi iletir, sevgi ve saygılar sunarız. “İYİ Kİ, VARSINIZ, HUN SAXBIN”