Be abim, be canım abim, Nihat Yıldırım çok mu acelen vardı, sonunda kardeşin Asım Çelik ve Bahar’ına kavuştun. Çok mu mutlu oldun?, bizleri keder boğdun yolun açık olsun, mekanında cennet olsun.

        Nihat yıldırım abimin acısını unutmadan, acılar üstüne acı haberleri geldi.  Hemen ardında çok sevdiğim kardeşim, can yoldaşım Kurtuluş Çolak’ın babası Neşat Çolak amcamızın ölüm haberi geldi. Vardık camı avlusuna onu da  cennete yolcu ettikten sonra, bu sefer Rahmetli annemin amcasının oğlu Refik Aladağ’ın ölüm haberi ile sarsıldık, Yetmedi BAY-DER’den bir acı mesaj yayınlandı, değerli dostum Hayrettin Fidan’ın kardeşi Nurettin Fidan’ın ölüm haberi bize ulaştı. Ve en acı haber yine BAY-DER’den bize bildirildi, hemşerimiz, akrabamız Nimet Andiç’in oğlu daha gençliğinin baharındayken Cihan Andiç’i genç yaşta yitirdik.

       Hayat hep mutluluk üzerine kurulu değil elbet. Mutluluk; yoğrulan acılar arasında  gizli hep, hayatımı gözde geçiriyorum,  büyük acıların içinde gizlenmiş küçük mutluluklar buluyorum, Bazıları bir anlık, bazıları üç beş gün süren, sonra acılarımı tartıyorum,  hepsi ömrümden ömür çalan, en kısası yıllarımı alan…

         Hayat…….  Hey hattttttt  ne garip bir şey yaşamak. Onca acıya rağmen,  küçük mutluluklarla sarılıp yaşamak..İnadına, inadına yaşamak. İhanetine rağmen zamanın çaldıklarına rağmen,  zamana meydan okuyup, yaşamak, Hey hattttt.  Ne garip bir şey yaşamak.

        Derler ki, Allah acıyı insanoğlu dışında tüm canlılara vermiş. Hiç biri taşıyamamış, sonra heybetli dağlara  ve taşlara vermiş, taş üstüne taş kalmamış ve en son insanoğluna vermiş..  Bakmış insanoğlu acıyı zamanla yoğuruyor. 

Ağlasada gülmekten vazgeçmiyor. Bırakmış insanoğlunun üstüne, iyi miyapmış…..kötümü tartışılır… Acıya dayanma sınırını her insanda farklı, bunun içinde derler ki; Allah her insana ancak taşıyabileceği kadar acı yükler. Burada da bir haksızlık var elbet. En güçlü insanlar en çok acıya yoğrulanlar oluyor çünkü. Zaman zaman yoğrulmakla da kalmıyor boğuluyorlar.

    Öyle anlar oluyor ki, en sevdiklerimiz gözlerimizin önünde acıyla  boğuşurken, çaresizlikler içinde izliyoruz. Paylaşarak azaltmak istiyoruz, paylaşmayı o an beceremiyoruz. Ateş düştüğü yeri yakıyor çünkü. Ve her kes payına düşenle yanıyor.

       Ama öylede, böylede yaşam devam etmek zorunda… kolay olan vazgeçmek, zor olan mücadele etmek. Güçlü olan acıları taşıyan olduğuna göre mücadeleden vazgeçmek korkaklara kalıyor…

Acıyı bal eylemek kolay olmasa da her durum da.  Acıyı taşımak yiğitlerin işi.  Onu törpülemek te zamanın sanırım. En çaresiz anlarınızda zamana sarılın. Bırakın sürükleyip alsın kötü olan hatıralar, güzellikler kalsın geride bıraktığınız.

     Gidenin yokluğu acıtır canımızı. Bıraktığı hayaliyse canlı tutar yaşamımızı. Yaşamak için yaşarım sevgisini.. Yaşamak için yaşatmak…

        Giden gitmiştir, giderken paylaşan anılarını, anılarını bizlere emanet etmiştir.

       Vazgeçmek paylaşılan anılara, emanet kalan anılara ihanet olur…

          Anılardır, anılardır insanoğlunu her her koşulda ayakta tutan. İnsana  yaşama gücü veren.  

         Hayat; yoğrulan acılar arasında gizli olan mutluluklarda saklı.

          Daha ne diyeyim, her kesin acısını nasıl paylaşayım…???