Gülten Aras Korkmaz´ın Kaleminden

Her bir düğümü tek tek çözmeye çalıştıkça ellerimde yeni düğümler oluşuyor sanki hiç çözülmeyecekmişçesine..

Bu kez her şey daha zor. Aslında zor olan siz değilsiniz hayat, zor olan benim artık zor geliyorum kendime yoruldum... 
Bir daha düşersem kalkamayacağım ayağa hissediyorum...

Kıra kıra tükettiniz beni yeter kırıp dökmeyin de sevmeseniz de olur?
Yaşamlar sunuldu insanlara? 

Ama öldürdü onlar yaşamlarını ve ne acıdır ki yaşadıklarını sandılar?

Sözler sunuldu dillerine ama yalanlara sarıldılar ve de başardıklarını sandılar?
Ama yinede umutluyuz hep ve umutlu kalacağız? 

Onların dünyası sonlu olsada biz sonsuzluklara bakacağız acılara inat bir çığlıktır benim suskunluğum?
Ve sorgunun ötesinde sorulmuşluğun ifadesinde bir cevaptır suskunluğum?

Susuyorsam anlayın ki gözlerimde saklıdır sonsuzluğum?

Dinle beni yüreğim ve gömül suskunluğa
Sadece izin kalsın yüreklerde...

Siz istesenizde, istemesenizde ben o yürekte ebedi misafirim öleceğiniz güne kadar ben hep orda olacağım?

Belki diken olup acıtacağım sizi, yada gözyaşınız ama ne olursa olsun bir ben olacağım yüreğinizde silip atamadığınız?

Yıllar geçecek siz yüreğinizden gelen sesi merak ediceksiniz...

Hayatınız hep devam edecek ama o sesin kim olduğunu hep merak ediceksiniz...

sorgulayacaksınız kendinizi ve o ses hep sizin içinizde bir çığlık olacak, taki bir ölüm gelipte bir can alana kadar? 
Siz yaşadıkça bende ayakta durdukça ben sizin içinizdeki ses olacağım...

Kimse yarınını bilemez. Dün dünde kaldı gün bugündür yarın ne olacak belli değil.

Ne yaparsanız yapın çaresiz kendinizden sonra ya kalmayacaksınız.

Üzgünüm ama zaman yenecek hepimizi...