Bir başka güzeldi bizim zamanımızda çocuk olmak...
Bir çizme ile mutlu olan çocuklar´dık biz.
Şimdi ne oldu da çocuklarımız akıllı telefonlarla bile mutlu olamıyorlar.Oysa biz öyle masum öyle saf mutluluk dolu çocukluk yaşadık ki hafızamızda o anılar hiç silinmedi...
Bakmayın siz benim yazılarıma sinmiş hüzne... Mutlu bir çocuktum ben!.
Kalabalık bir ailenin sevgisiyle büyümüştüm.
Bir sürü arkadaş,bir sürü oyun kuyruğuna tutunmuştum kırmızı bir uçurtmanın..Hayat hep veriyordu,alacağı günleri hiç düşünmemiştim.
Sancılıydı ilk gençlik! Şimdiki hüzünlerimle,o zamanları karşılaştırdığımda,çocukluk deyip geçiyorum...
Çocuk hayatı gerçekten güzel bir şey..
Eskiden mektuplarımız vardı,postacımız vardı radyomuz vardı?Hep beraber oturduğumuz komşularımız vardı, komşuluğumuz vardı.İnsan vardı, insanlık vardı....
Mesela ben küçükken bayram olduğu zaman ayakkabı alırdı babam bana ben o ayakkabıları gece yastığımın altına koyar bayram sabahı güzelliğini beklerdim.
Ben tek değil tüm arkadaşlarım da öyle idi sabah olunca da arkadaşlarla bayramın tadını çıkarırdık.
Zengini fakiri hiç fark etmez hepimiz aynı oyunları oynar aynı şeylere gülerdik.Düşünce ağlardık o zaman yanardı canımız sadece... Çocukluğumun geçtiği topraklardan aklımda kalan en hüzünlü anılardan biri zorluğun içinde yoğurulsak da mutlu olmayı başarabildiğimiz günlerdir?
Biz büyüdük ve gülümsemeyi unuttuk.
Belki de o yüzden bu kadar zor geliyor yaşamla mücadele etmek.
Kara önlüğüm beyaz yakam,ayağımda lastik ayakkabılarım ve sırtımda çantam varken her şey çok daha kolaydı sanki.
Önlüğümün kolundaki söküğü saklamak, acımı saklamaktan çok daha basitmiş meğer...
Zorluklar içinde gelirdik okula kış bastırdığında kar diz boyu çizmelerimizin içine dolardı gelir gelmez sobanın başında alırdık soluğu,kimimiz elimizi kimimiz ayağımızı ısıtmaya çalışırdık. Birbirimizi ite kaka yer kapmaya çalışırdık sobanın etrafında....
Buz keserdi elimiz ayağımız, yine de kolay kolay hasta olmazdık.
Gözü tok çocuklardık üstelik her birimiz aç kalacağımızı bilsek bile paylaşırdık elimizde ne varsa...
Mutluyduk, bir daha hiç olamayacağımız kadar mutluyduk o zor koşullar içerisinde...
Büyüdük sonra,bıraktık bacası tüten okulumuzu,çıkardık kara önlükleri üzerimizden.
Asfalt yollarda yürümeye başladık, kaloriferli evlerde oturmaya,büyük okullarda okumaya, iyi yerlerde çalışmaya?Ama kendilerine sunulan bu kadar imkan bile mutlu etmiyor artık şimdiki çocukları...
Aslında hayat da veriyor bazen zorlukların haberini önceden,ama insan yaşadığı anın içerisinde fark edemiyor.
Zamanla kaybettik gücümüzü, inancımızı, dayanıklılığımızı?
Bu sabah uyandığımda,sebepsiz yere gülümseyecek bir güç bile bulamadığımda kendimde, çocukluğumun o güzel günlerine gitti aklım....İnsanlar merhameti,sevgiyi
unuttuklarından bu yana içimdeki çocuk hep çığlık çığlığa?
Dedim ya çocuktuk,güzeldik,saftık,temizdik..
Keşke hep o yıllarda çocuk kalsaydık..Sadece düşünce acısaydı canımız ve keşke çocuksu gülümsemelerle kalsaydı vedalar... Keşke keşkeler hiç olmasaydı.......!
