Faziylet Sönmez´in Kaleminden
Aynaya bakınca düşüyorum yollara..
Geri dönüşümsüz...
Hep yüzüme yüzüme vuruyor gerçek çizimlerini simam...
Aynaya düşen aksim...
İşlenmiş, güneşte ağarmış, gecesinde kararmış zamanın..
Yastık izleri bile ebedileşmiş uykularımda....
Aynaya baktığım yüzüm...!
Eskimişliğim, eskitmişliğim...
İçime doldururken yaşanmışlığı, soldurmuşluğum...
Yaşamadıklarımı...
Yüzüme de işlenmişliği, ya da yaşanmamışlıkların acımasızca çentik atışı...
İntikam uğruna...
Acımadı ki desem koca bir yalan...
Tecrübe desem desenli yüze, karışık..
Birbirine sokar ağzı burnu...
Hoş değil görüş alanım, belki ondan kalp gözüm açık şimdilerde...
Kalbime epeydir hoş görmeleri doldurdu hayat...
Belki de yüzü tutmadı gözünde, beni görmeye..
O nedenle mecburi kabullenişlerim...
Etmesen ne fayda...!!
İzler daimi, yüze imzalı...
Tapulu arazi, tescilli...
Her çizgi, bir sebep...
Ben, aynada gördüğüme yanığım....
Ve ne varsa sırları aşikare etmesine saydığım...
O, ise umarsız bir sırlı...
Eski yüzümü alıp, sırra kadem basmış bile...
YÜZSÜZCE...
