TAM VAKTİNDE

Ay damlıyordu yüzünden denize

Bir yaz gecesi kendini bitiriyordu tam vaktinde

Gözleri yıkımın yıkıntının içinde

 Yeni bir yaşamı vadediyordu

Ağzında sevdanın tadı

 Gülüşüyle alt üst ediyordu zamanı

Ustalaştıkça elleri yaşamın tezgahında

Yaşamın adsız kahramanıydı

Rengini yaşamdan alan bir yürekti

Çağları aşan bir güzellikti sevdasıyla

Gece sızarken gündüze

Acının ikliminde sevinç mevsimsiz

Bilinç uykuda iken

Umudu olanaklı kılan bir devinimi muştuladı

Üleştirip sevdasını

Kendini aşan bir devrime dönüştü yaşam?

NE KALDI Kİ

Göğün usulca aralandı kapısı

Ansızın gülen güneş çocukluğumuzdan

Bir renk kendine yer arar gibi gençliğimizden

Bir sözcük tamamlamak ister gibi en güzel tümceyi

Her şeyin iç içe olduğu iç içe geçtiği ?

Mutluluğun içinde mutsuzluk

Umutsuzluğun içinde umut-

İçimizin hesaplaşmasında değişkenler çelişkiler olasılıklar olanaklar

Hep dışına bakıp dıştan gördüğümüz yeryüzü

Büyük acıları insanlığın

Küçük sevinçleri

Düşüncemizde yaman bir eylem ölüsü

Göğün usulca aralandı kapısı

Ansızın gülen güneş çocukluğumuzdan

Ne kaldı ki geriye

Meraklı masum sonsuza uzanan düşleriyle o çocukluktan

MAVİ ORKİDE

Göğsünü güneşe açan günden taşan sevinç

Temizledi karanlığını içinin

Mavi bir orkidenin özsuyu karıştı kanına

Denizlere damladı

Martıların kanatlarında taşındı gökyüzüne

Uçurtmalara takıldı

Değdi çocukların

Her biri bir yaşamı yeniden yaratan ellerine

Çam kokulu nane tadında

Serçe ötüşlü bahar bakışlı çocukların ellerine?

UMUDA YAZGILI
Dingin mutlu denizlerin ufkunda
Mavilere karışmış sevda
Dudaklarına kondu sevgilinin 
Güvercin uçuşlarından bir alkış koptu camlarda

Esmer kavruk günlerin çocuğudur hüzün ki
Ninnileri uykusuz masalları olmayan çocukların 
En çok o çocukların gözlerinde büyütür boşluğu

Dingin mutlu denizlerin ufkunda
Mavilere karışmış sevda
Dudaklarına kondu sevgilinin 
Güvercin uçuşlarından bir alkış koptu camlarda

Sesini yitirmiş sözcüklerin anlam arayışı 
Bir depresyonun kendini doğrulaması
Bir intiharın aya bulanmış sularda yansımasıdır
Acıları yalnızlıklara sürgün adamların yüzleri
Çaresizliği öğrenmiş kadınların elleri

Dingin mutlu denizlerin ufkunda
Kendine yurt arar umuda yazgılı bir sevda

HÜLYA KÖKSAL