Sustum

Kanayarak

Ayrılıklarla dönüştü yüreğim

Bir intihar çekimi bir yaşama sevinci arasında

Mekik dokudum

Ardımda da önümde de yalnızlıklar

Kanlı geçitlerinden geçtim tarihin

Adak ağaçlarında umarsızlık

Düş mumlarında yakarış

Ne ay korunak ne güneş sığınak

Yaslasam göğsüne başımı

Yeryüzü değişecek

Künyesi künyesizliğe yazılmışların

Şarkılarından dökülür keder

Yakamozlar ne anlatır ki kimsesizlikte

Gülümsemeler yaralı

Söz eksik

Teğelledim kendimi kendime

Teğet geçtim hayatı

Erteledim umudu

Ertelendi yaşam

Ayrıksılık aykırılıktan

Evcimenlik rahatlıktan

Oysa yasakları tatma zamanı yenilenmek için

Günsüz seviler

Yurtsuz sevdalar

Yüzün bir ayrıntı olmasın

Eskimesin baharlar

Beklemenin adı sen ol

Yoldaşım ol sırdaşım ol

Sesimiz değsin yeryüzüne

HÜLYA KÖKSAL

……………………………………

ASİ TÜRKÜLER DİLİMDE

Kederi çürüttüm

Çözdüm düğümlerini düşün

Acıdan damıttığım sevinci

Bir güzel harmanladım

Örselenmiş sesimde ünlemler

Ama öznesiyim tümcelerimin

Kan kaybetse de anlamlar

Can veriyor yaşamanın ezgisi

Henüz yanıtı bilenmeyen sorularla

Karşılıyorum günü

Şakaklarımda ağırlaşan ve ağaran zaman

Çağırıyor ormanlar beni

Kentin çıkmaz sokaklarında

Yüreğimde deli taylar

Asi türküler dilimde

Sınırsız rüzgarlar saçlarımda

Dolduruyorum içime

Yaşamdan yana ne varsa

HÜLYA KÖKSAL

……………………………………….

SESİN ANADOLU KOKUYOR

Bir sessizlik ormanı içinde

Kalabalık çağlayansın

Derin yaraların miras çocukluğundan

Ruhunun engisizyonu onlar

Aynı biçimde uzuyor gece ve ihanet

Delilikle dahilik arasında ince bir çizgisidesin

Düşüncen kınında

Bir uzun kanlı geçmiş

Bir umut vaadi yakın gelecek

Değişmez coğrafyanda

Sesin Anadolu kokuyor

Koşarsın bir gün sen de güneşle

Coşarsın akarsular gibi

Taşar sevgin

Sevincin birikir o büyük deltanda

Gözlerin konuşuyor dilsiz günü

Ellerin işliyor yaşamı yorumsuz

Unutulur acılar

Bir kendini

Bir de Anadolu'yu

Unutma

HÜLYA KÖKSAL

……………………………………

YAĞMUR KOKULU SEVGİLER DÜŞER YÜREKLERE

Gün eksilir

Çoğalır yazılacak olan

Ses değişir

Anlam çıkmazlara düşer

Herkes bildiği gibi mi yaşamalı

Olan her zaman olacaklara gebe mi

Çöl ne bilsin akarsuyun güzelliğini

Kent vermez dağ rüzgarlarına kendini

Öksüz ve yetimdir sevdasız olan

Yaralı ceylanlar gibi ürkektir hayat

Mor sarı kara hakim düşlere

Acı biçim değiştiriyor çağ atladıkça

Ham düşünce boyuyor yeryüzünü kana

Baharı damıtıp serpelim güze

Konaklayalım yerleşik uykularda

Günü gelir küllenir nefret

Yağmur kokulu sevgiler düşer yüreklere

HÜLYA KÖKSA