YENİDEN DOKUYALIM YAŞAMI

Telleri sinirleri geren hava

Kar üstünde titreyen yoksulluk

Kar altında uyanmak üzere kardelen

Kederle karışık sevincimin atlasında

Rüyam mısın düşüm müsün

İçimden bir şeyler akmakta sana

Neredeysen bil ki

Oradadır yüreğim

Sancılı umudum çatladı

Can suyunu verdim sevdamla

Nice fırtınanın ardından

Gökkuşağına konuşlandım

Terim toprağa karışırken

Karışsın tenine

Acın acım

Nefesin nefesim olsun

Uyandırsın dudaklarım

Alnındaki ölü zamanı

Aynı yüreğiz biz

Karın yoksulluğun kardelenin dilini biliriz

Haydi gel

Dokunalım hayata

Yeniden dokuyalım yaşamı

FELEĞİN ÇEMBERİ KIRILIR

Güneşli bir yürek değiştirir gökyüzünü

Bitirir dünü yeni serüvenler doğurur

Yontar herkesliğini istediğince şekil verip benine

Hiç kimsenin olmayan bir yeryüzüdür gözleri

Sınırsız alabildiğine geniş

Değişir zaman değişir insan

Mevsimler değişir değişir ağaç

Merhabalar olgunlaşır hoşçakallar olasılıksız

Ekmeği bol günlerde dinlenir emek

Dar odaları genişletir seviler

Parklar alanlar gülüşlerle süslenir

Herkes herkese gider

Herkes kendine gelir

Can sıkıntısı boşluktan

Yalan silinir dağarcığımızdan

Savaşları insanın yalnız kendisiyle

Feleğin çemberi kırılır

Yürürüz kendi yolumuzda

HÜLYA KÖKSAL

DAĞILMALAR

Sevgilerden bir evren

Aşıklardan yolcular resmettim

Sabah serinliğinde kanatların ezgisiyle

Isınırken yaşam

Tarih kadar eski

An kadar kısa

Düşümün duvarına astım

Köklenmiş yanılgıların karmaşasında

Yerleşik korkular

Göçebe umutlar buldum

Bilincimi okurken

Bir senin sesinle örtüştü sesim

Bir de çağlayanlarınkiyle

Ses de harcanırken insanlar gibi

Merakım devingen

Keşfedilmeyi bekliyor kendim

Daldıkça içimin sularına

Şaşkın gülümsememde yeni bir tat

Düşündüm

Sensiz yerinden kırıldı bu yürek

Dağılmalar bu yüzden

Özlemin eskimemesi çağlar boyunca

HÜLYA KÖKSAL

SANA SEVDAMLA GELDİM

Yatağına sığmayan nehirler gibiydin

Hiç eskimeyen eksilmeyen gülüşünle

Gürül gürül akardın hayatın içinde

Umudun köküydü yaşama tutunmanın

İnce bir yürektin

Kalın sözcükleri yontardın şiirinle

Kara günlerin kara sevdaların

Güncesini tutardın yıkılmaz kaleminle

Ak sayfalarda temize çekerdin canından akıttığın mürekkeple

Kanlı ve ezbere tarihi

Türkülerin biçimlendirir dize getirirdi hoyrat sesi

Ellerin kimsesizliklerde gündüze yoldaştı

Gözlerin korkularda geceye ışık

Hayat mı insan mı yordu seni

İzin vermedikçe eğilmez baş

Bak mavi yeşil kızıl ben sensiziz şimdi

Kuruttuğun bataklıklarda açan çiçekler ki

En büyük armağanındır yaşama

Sana sundular kokularını

Kokla açılsın yüreğin

Kitaplarının tozlanmışsa da sayfaları

İçine girdiğinde aydınlatır evrenini

Sana sevdamla geldim

Tutuşturalım kendimizde hayatı

HÜLYA KÖKSAL