Acılar
Topraklara gömüldüğünde
Kadınlarımız
Acıları yenmek için doğumun müjdesini verdiler
Ve
Öpücükten insanlar yapamaya başladılar.

Böyle başlamıştı senfoni
Sonra acılara bırakmıştı yerini
Ağlamak istiyordu işgal altındaki taşlar
Her nehir in denizlere aktığı gibi gülmek istiyordu dağların çocukları
Bilir misin çocuk
Yılın altı ayı kar altında ülkemizin şimdiyse 
On iki ayı kan altında

Özlemden patlayan yürekler gördüm 
Yanmış yıkılmış kibritten evler gördüm
Yanık yarasını incir yaprağıyla saran eller gördü gözlerim

Su birikintilerinde yanmış bendenler
Barut kokusunu soluklayan çocuklar gördüm sokaklarda
Elleri yürekleri bir eylemin bildirisini okuyan analar gördüm
Kerpiç evlerde doğurmanın sancısını yaşayan

Erken çökerdi
Bizim oralara namlular
Kan bizim oralarda beyazdı
Sokaklar beyaz kan kokardı 
Kundak da saklanırdı ölümler
Ölüm bizim oralara 
Allahın emriyle gelmezdi

Gençler gördüm kendini kavgaların ortasına atan
Ve acılar yaşadım közlerde alevlenen 
Sürgüne gönderilen kimlikler gördüm
Acıları yıllarca benliklerden silinmeyen
Sokak ortalarında infaz ekipleri gördüm

Su aktı
Çoğalan denizler gördüm
Kar yağdı
Dinsiz imansız tufan gördüm
Şimdilerdeyse 
Kuş sesleri sermekteyim yollarına
Güneşe ilk öpücüğü sen verdin
Ölüm her evin dumanıdır derdin
Bedenin yangın yerini
Ölümün ağırlığına savurdun
Kundaklara sarılan her ölüm 
Bir kundak kızdır 
Benim kan beyaz ülkemde dedin.
Şiir / Fotoğraf Arşivi : Osman Eren