Çok yorgunum anne.” dedim. “Seni tanıyorum sende ki bu yorgunluk bedenen bir yorgunluk değil, ne yaptılar sana senin gönlün yorgun dedin.

Evet anne yorgunum çok yorgunum ruhum, bedenim,beynim yorgun.

Başkalarını çözmeye çalıştıkça kendimi düğümlemişim, haberim yok...

Artık bu hayatta ne hevesim nede sevesim yok.

Olmuyor anne, özlüyorum işte arıyorum varlığını. Belki seni özleyebilecek kadar bile vakit geçiremedik. Belki resimler olmasa yüzünü bile her ayrıntısıyla hatırlayamayacağım. Ah anne, gülüşünü hatırlamıyorum; hiç gülmemişsin ki fotoğraflarında birinde bile. Bencilliğin dibe vurduğu anlar seni en çok yanımda istediğim anlar biliyorum. Hem haberin var mı? Bir gün kimseye ihtiyacım yok diye yırtınıyorum, diğer gün "Annem nerede?" diyorum hıçkırarak ağlamalarımın arasından. Ah anne o kadar zor ki, sen bilemezsin bu acıyı. Ben senden kalanlarla paylaştım acını yıllardır.

Hasta bile olsan yanımda öylece uzanışı bile öyle güç veriyordu ki bana. Belki uyuyordun, belki haberin bile yoktu elini tutarken ben yüzünü öperken, saçlarını okşarken.

Dünyada ne kadar güç varsa hepsini orada topluyordum sanki. Annem öyle güçlüydü ki her anne gibi kanının son damlasına kadar güçlü kalmak için çabaladı.

Ama...

İşte bir emir ki boynumuz kıldan ince ince kalıyor karşısında. İşte gün kaldım,o gün hücrelerimdeki bütün gücü yitirdim, kaybettim annemle beraber. O gün dünyam başıma yıkıldı, hayallerim, çocukluğum, sabrım.Zorlu sürecin ardından düştüğüm, karanlığıyla tüm aydınlıklarımı kör eden o boşluğu daha aşmış değilim ne yazık ki. Nasıl aşabilirim bilmiyorum ki? İnsan annesizliğin sızısını nasıl aşar, nasıl yenebilir!

Çok canım acıyor. Annem çok özlüyorum seni her saniye özlemin paramparça ediyor beni. Yüzüm gülse bile ruhumun yarısı parça parça ağlıyor içimde. Yarım yamalak yaşamak, yaşamaya çalışmak.

Otuz dört sene olacak ama alışamadım. O emri veren kalbine sabrı da veriyor ya nefes alabildiğine bile şaşırıyorsun sonra. Yoksa insan nasıl ayakta durabilirdi annesini kaybetmişken?

Evet alışamayacağım da ama bekleyeceğim. Bu bir veda değildi, beni anneme evlat yapan, bu ayrılığı tattıran mutlaka birgün kavuşturacak da. Birgün mutlaka.

Makamın cennet olsun…