Gülten Aras Korkmaz´ın Kaleminden

Dedim ki kendime; Bu kadar mı değersizsin.

Yazık değil mi her zulme boyun eğersin, her cefaya razı gelir, her söylenene tamam dersin.

Görmez misin sürekli kaybedersin.

Bilmez misin bize kendine yazık edersin.

Nedir düşmüşsün elin derdine.

Nedir düşmüşsün, adını bilmeyenin, yüzüne gülmeyenin,

Sana kıymet vermeyenin ve gözünün içine girsen de bakıp görmeyenin peşine.
Dedim ki kendime,

Önce can derler bilmez misin?

Giden senden gidiyor görmez misin?

Hayat işte, bak an be an bitiyor.

Göz açıp kapayana dek sayılı günler geçiyor.

Dedim ki;

Sen hem kendim diyor, hem kendini kandırıyorsun.hem kendine söylüyor,hem de sen inanıyorsun.

Başkasına gidecek gücün varsa, O halde ne bekliyorsun.

Madem vazgeçmek kolaydı ,Öyleyse ne duruyorsun.

Ateş gönüle bir kere düşer bilmiyor musun?

Bıçak yüreği bir kere deşer görmüyor musun?Şifa bulmak kolaysa,ne diye bulmuyorsun.

Önce canmış...!

Bu safsataya mı inanıyorsun?

Dedim ki kendime, ben beni şaşırmışım.

Çaresizlik içindeyim, sizi de ben gibi sanmışım.

Sizin sevdiğinize siz kadar ben de yanmışım. Ama bize başkası gerekmez diye boşuna aldanmışım.

Gelin çileyse birlikte çekelim.

Zulümse el ele sabredelim.

Ölümse zararı yok birlikte ölelim.

Nasipte olanı beraber görelim dedim ama dinletemedim...!!!

En nihayetinde kimse hakkımda rahat rahat atıp tutamadı.

Öfkemin kulaklarından tutup onu dizginlemesini bildim,kendime zarar verdim ama bildim işte.Bu da büyük kabahat belki.

Ben yaşayan çok insanı gömdüm.Bir sürü zafer de kazandım hani bu insanlara kimi zaman çok koydu...

OLSUN...!